"Ακολούθησα με τα μάτια μου την κοπέλα που μόλις πέρασε από μπροστά μας. Η ψηλή αέρινη σιλουέτα της. Τα καστανά μακριά μαλλιά που φλέρταραν με την πλάτη της, νωχελικά, φιλήδονα. Ψηλή, καλίγραμμη, με προκλητική αυτοπεποίθηση. Το κορμί της υπέροχο δεν άφηνε την παραμικρή αμφιβολία πως προσέλκυε όλα τα ανδρικά βλέμματα. Την κοίταξε άραγε ο σύντροφός μου; Του άρεσε; Ένοιωσα το βλέμμα του επάνω της. Ένας ξαφνικός πόνος με διαπέρασε, ανάκατος με το θυμό και την πίκρα της ζήλειας. Εκείνη τη στιγμή μια άλλη γυναίκα ήταν σημαντικότερη από μένα..."
Ζήλεια, ένα συναίσθημα σύνθετο. Έχει πόνο, θυμό, ταπείνωση, φόβο. Ο πόνος συνώνυμος της ανασφάλειάς μας για το πόσο αξίζουμε. Η αξία μας ως ερωτικά πλάσματα, ως άνθρωποι, αλλά και με όποια άλλη υπόσταση έχουμε συνδέσει την ύπαρξή μας. Ένας βαθύς ανταγωνισμός για την πρωτιά, όχι στα μάτια του άλλου, αλλά στα μάτια του ίδιου μας του εαυτού. Ποιος είναι πιο όμορφος, ελκυστικός, έξυπνος; Επίθετα, που ορίζουν την ταυτότητα μας σε μία κοινωνία με σαφείς νόρμες επτυχίας. Το καθρέφτισμα που έχουμε δεχθεί από την οικογένεια μας για το ποιοι είμαστε αντανακλάται στην ανταγωνιστική μας διάθεση, κάθε φορά που ζηλεύουμε. Κι αυτό επειδή θεωρούμαι πως η αγάπη έχει προδιαγραφές με νικητή και ηττημένο. Κι όσο μεγαλύτερη η ανασφάλεια και ο φόβος τόσο μεγαλύτερος ο ανταγωνισμός κι η ζήλεια.
Όταν ζηλεύουμε έχουμε προδωθεί. Όχι απλά από έναν προγενέστερο σύντροφο, αλλά από την ίδια την αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό τους. Αν χρειαζόμαστε να μας ερωτευτούν για να ερωτευτούμε εμάς, είναι σα να θέλουμεε παραμορφωτικό καθρέφτη για να διακρίνουμε τα χαρακτηριστικά μας. Η ζήλεια είναι τα κομμάτια του εαυτού μας που πάντα πονούσαν. Αυτά που δεν ικανοποιήθηκαν, που καθρεφτίστηκαν λάθος από τους γονείς και κατέληξαν να ζητιανεύουν την προσοχή ενός ερωτικού συντρόφου για να νοιώσουν την υπαρξή τους.