Η ζωή μας άλλαξε, συρρικνώθηκε. Οι συνήθειες που προ πολλού ήταν ο πυρήνας της ημέρας μας, ξεχάστηκαν. Πρέπει να μένουμε μέσα όταν θέλουμε να βγούμε έξω. Να βλέπουμε netflix όταν θέλουμε να πάμε κινηματογράφο με τον άνδρα που πριν λίγο καιρό μας φλέρταρε. Οι βόλτες στη Σαββατιάτικη Αθήνα φαντάζουν εθισμοί ενός μακρινού παρελθόντος. Η δουλειά μας αλλάζει όπως και οι άνθρωποι γύρω μας....χρειάζεται να προσαρμοστούμε, αλλά ο κόσμος μας καταρρέει...τον παρατηρούμε...
Μπορεί να δυσκολευτούμε να κοιμηθούμε το βράδυ...ίσως φάμε λίγο παραπάνω να αντικαταστήσουμε το θέατρο που πηγαίναμε τις Τετάρτες....ίσως πιούμε άλλο ένα ποτήρι κρασί να μπορέσουμε να κοιμηθούμε το βράδυ...
Ναι, το lock down είναι σκληρό. Μας φέρνει αντιμέτωπους με ότι καιρό αποφεύγαμε. Μας πιέζει να βγούμε από το γνώριμο και να βουτήξουμε στο άγνωστο. Όλα τα συναισθήματα είναι παρόντα. Άγχος, θλίψη, θυμός, φόβος...
Όσο δύσκολα όμως κι αν ειναι όμως αυτά τα συναισθήματα είναι μια ευκαιρία να σκύψουμε μέσα μας και να δούμε τι όλον αυτό το καιρό παραμελήσαμε. Ποιες ανάγκες μας ξεχάσαμε και επιστρέφουν τώρα να μας θυμίσουν την υπαρξη τους.
Μπορούμε να επανεφεύρουμε τη ζωή μας. Να επαναπροσδιορίσουμε τι είναι πραγματικά σημαντικό. Να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο, πλην ίσως της ικανότητάς μας να αγαπάμε και να δημιουργούμε νέες ευκαιρίες, νέα οράματα, νέα ζωή.