Φόβος προδοσίας…μας ταλαιπωρεί, αναρωτιόμαστε αν μας αγαπά όπως εμείς, αν είμαστε οι μοναδικές στην καρδιά του ή, έχει την ανάγκη να γνωρίσει άλλες, να τις πλησιάσει, να τις αγγίξει. Μία αγωνία που δε τελειώνει ποτέ. Ψάχνουμε τα κινητά του, κατασκοπεύουμε το Instagram, το facebook, παρακολουθούμε τα likesπου του κάνουν, μία τρέλα. Ασφάλεια πουθενά. Στιγμές ανακούφισης όταν είναι κοντά μας και βυθιζόμαστε στα μάτια του…αλλά, είναι οι άλλες στιγμές μακριά μας, οι γεμάτες ανησυχία, για το κατά πόσο μας είναι πιστός.
Η προδοσία είναι ένας θάνατος. Ότι κι αν ακολουθήσει μετά έχει μέσα την απώλεια. Είτε γιατί εγκυμονεί εγκατάλειψη είτε γιατί ερμηνεύεται ως απόρριψη. Έχει πόνο, νοιώθουμε ότι δεν αγαπηθήκαμε αρκετά, μα και αποπλάνηση, για όποια υπόσχεση δε τηρήθηκε, όποιο ψέμα ειπώθηκε.
Φταίμε εμείς; Αν ήμασταν αλλιώς; Ποιο όμορφες, πιο έξυπνες, πιο καλές;
Φταίει εκείνος; Ήταν ψεύτης, απατεώνας, λίγος;
Είμαστε ολόκληροι. Υπάρχουμε αλλά χρειαζόμαστε και να ανήκουμε. Είμαστε κοινόχρηστες ιστορίες και ταυτόχρονα αυθύπαρκτες, αγαπημένες. Και η αξία μας έγκειται ακριβώς σ’ αυτό, στο ότι υπάρχουμε χωρίς να χρειαζόμαστε την επιβεβαίωση του άλλου. Στο ότι αξίζουμε ακόμα κι όταν έχουμε ξεγελαστεί. Μπορούμε να πάμε παρακάτω, αν αγαπάμε εμάς όπως το ερωτικό αντικείμενο του πόθου μας, κι αυτό είναι μία διαδρομή εσωτερική. Χρειάζεται να στραφούμε στην ψυχή μας, να την παρηγορήσουμε, να την ακούσουμε, να την κανακέψουμε.
Ο φόβος της προδοσίας ή η ίδια η προδοσία μας φέρνει αντιμέτωπους με το ίδιο πάντα υπαρξιακό ερώτημα.
Είμαστε τελικά μόνοι μας;