Το μονοπάτι του καθενός μας, είναι γεμάτο απώλειες. Χάνουμε την τέλεια ένωση με τη μητέρα όταν γεννιόμαστε. Αποχωριζόμαστε την αθωότητά της παιδικής μας ηλικίας καθώς γινόμαστε λογικοί ενήλικες. Αφήνουμε πίσω μας πρόσωπα, όνειρα, φιλοδοξίες και ψευδαισθήσεις σα να μην υπάρχει κανένας άλλος τρόπος, κανένα άλλο αντίτιμο να κατακτήσουμε την ωριμότητά μας.
Είναι ένας δρόμος απώλειας, πένθους και επανασύνδεσης. Τι μπορεί από όλες αυτές τις εμπειρίες που γευόμαστε ωστόσο, να θεωρηθεί ως απώλεια;
Πριν πολλά χρόνια όταν ακόμα νέα, ξεκίνησα θεραπεία, η θεραπεύτριά μου χαρακτήρισε την αλλαγή σχολείου μου ως απώλεια, έμεινα έκπληκτη. Όταν της εξήγησα ότι μετά από αυτήν τη αλλαγή ακολούθησαν άλλες 4 έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Το καθρέφτισμά της με προβλημάτισε. Άρχισα να αναρωτιέμαι, πόσα πράγματα τελικά που δεν είχα αντιληφθεί ήταν απώλεια;
Μήπως, το ότι έπρεπε να αφήνω κάθε φορά τους φίλους μου; Ίσως γι αυτό ως ενήλικας πλέον απέφευγα να συνδέομαι σε οποιοδήποτε επίπεδο.
Το ότι η καλύτερή μου φίλη τα έφτιαξε με το πρώτο μου αγόρι;
Τα χρόνια που πέρασαν χωρίς να κάνω τα πράγματα που αγαπούσα γιατί φοβόμουν;
Οι αποτυχίες που δε θρήνησα; Οι αποφάσεις που δεν πήρα; Οι έρωτες που προσπέρασα;
Όλα ήταν απώλεια. Της ηδονής, της αθωότητας, της σύνδεσης, του εαυτού μου. Χρειάζεται να θρηνήσω όμως. Να επιτρέψω στον εαυτό μου να κλάψει, να λυπηθεί, για να καθαρίσει. Κι όταν πια δε θα έχει μείνει άλλο δάκρυ, να πάρει τη μοναδική απόφαση που του αξίζει...Να συνεχίσει να ζει.
