Ό,τι λάβουμε, αυτό μπορούμε να δώσουμε. Ό,τι στερηθούμε, αυτό μια ζωή θα αναζητάμε.
Από τη στιγμή που γεννιόμαστε ερχόμαστε σε επαφή με τον κόσμο μας. Ένα κόσμο άγνωστο, που ξεχειλίζει από εικόνες, χρώματα, ήχους, μυρωδιές. Η μυρωδιά και το άγγιγμα της μητέρας μας ενώνουν μαζί της, όπως και του εραστή μας...αφηνόμαστε στην αγκαλιά της και κείνη ικανοποιεί τις ανάγκες μας...τροφή, καθαριότητα, αγάπη...σχετιζόμαστε...
Τα πάντα είναι σχέσεις. Με τους συναδέλφους μας, το αφεντικό μας, τους φίλους μας, τα παιδιά μας, το σύντροφό μας. Η ερωτική σχέση όμως, έχει μια πρωτόγονη εγγύτητα, που μας επιστρέφει στις πρώιμες εμπειρίες μας. Και ναι, πάντα, μέσα από αυτήν γυρεύουμε, είτε κάτι να αναπαραγάγουμε είτε κάτι να επανορθώσουμε.
Κοινότοπο; ΜΠορεί.
Αλλά συχνά μένουμε εκεί, ακόμα κι όταν ταλαιπωρούμεθα, προδιδόμεθα ή, αδιαφορούμε. Όλοι αναρωτιούνται γιατί, συχνά κι εμείς οι ίδιοι. Οι φίλοι μας συμβουλεύουν να χωρίσουμε, συμφωνούμε, αλλά δε το κουνάμε ρούπι.
Περίεργος ο τρόπος που συνδεόμεθα ε;
Μοναδικός για τον καθένα. Θα αποφύγω τη λέξη υγιής, είναι ψευδαίσθηση.
Σε τι ειδους σχέση τελικά θέλουμε να είμαστε;
Ανέμελη; χαρούμενη; παθιασμένη; ασφαλή;
Τι σας μάθανε;
Αν σας βολεύει κρατήστε το, αλλιώς, αναθεωρείστε το.
